Bericht:

18:06 19-11-2008
marian
wat een prachtig ontroerend hartbrekend dagboek .je zal haar nooit vergeten en soms denken nog te zien tehoren of te ruiken en er zal voor altijd n kleine barst overbijven in t hart
20:47 07-08-2008
Lena Deceuninck
Lieve Carine, je shrijft zoveel: Valarie, ik hou van jou....
Ook ik hou van jou....
Ik kwam je eergisteren weer eens toevallig tegen bij de winkel in Roeselare. Wat heb ik toch een goed gevoel bij jou. Ook ik heb al heel veel verdriet moeten aanvaarden en verwerken.
Brengt dit ons dichter bij elkaar?
Carine, je begane levensweg met veel (verwerkt?) verdriet, maken van jou in alle eenvoud, een prachtmens, een wijsmens.
Een lieve vrouw als jij, verdient een standbeeld!!!
Je straalt "gelukkig zijn" uit en geeft die energie door aan anderen.
Mensen met jarenlange gedane studies, kunnen dat niet. Jij wel!!!
Proficiat.
Hartelijke groetjes, Lena
20:33 31-05-2008
mieke houthaeve
proficiat voor je zorg voor die lieve dochter van jou!

dit dagboek is een heel goeie vererkign maar des te meer een goeie boodschap naar anderen: geniet van het leven en de mooie dingen

Mieke Houthaeve
[email protected]
www.sarahbeweging.net
creatief therapeut i.o.
17:52 30-03-2008
valarie
Heb je dagboek gelezen en weet watje voelt en doormaakt. Inderdaad jehebt drie kinderen het leven geschonken en dat blijft zo, ondanks de harde tijden die je doorgemaakt hebt en nog zult hebben, want er is iets uit je lichaam gerukt die niemand kan terbezorgen. Niettegenstaande dit feit, komt er af en toe licht in deze duisternis, want zoals elke witte roos telken jare bloeit, groeit en bloeit de liefde voor je dochter. Ze is een roos en die zal ze altijd blijven. Een kind
verliezen is het ergste wat een ouder kan overkomen en daar kan ik van meespreken. Dit dagboek heeft je geholpen door een moeilijke periode en daardoor blijkt het welke sterke vrouw je bent. Je bent een toonbeeld voor je gezin. Doe zo verder want het is niet eenieder gegeven om daarmee om te gaan . Wij verloren ook onze zoon op de leeftijd van 22 jaar zonder dat we iets zagen aankomen, de vragen komen nog steeds op ons af , maar kan het nog steeds niet verwerken. Daarom mijn bewondering voor je aanpak. Ik zal zeker aan je denken. Carine uit Brugge
13:02 17-02-2008
yvon
Ik las je dagboek en kreeg kippenvel..... wat mooi, wat verdrietig, wat een nalatenschap...
De mensen van voorbij
Zij blijven met ons leven
De mensen van voorbij
ze zijn met ons verweven
In liefde,in verhalen
die wij zo graag herhalen,
in bloemengeuren,in een lied
dat opklinkt uit verdriet

1992 en 1993 waren voor mij twee jaren van vreugde en verdriet. In dec. 1992 trouwde ik.... op 4 okt. 1993, rouwde ik..... Ook heel plotseling overleed toen mijn man. Ik weet een kind verliezen is voor een moeder het ergste wat je kan gebeuren. Maar voor mij was het de 2e keer. In 1985 overleed mijn 1e man door een ongeluk.... Op 4 okt. 1993 mijn 2e echtgenoot. Hij liep naar de gang, ging zijn jas op. Ik riep nog: de koffie is klaar, Hij antwoordde nog: Ik kom er aan.... Maar hij is nooit meer de gang uit gekomen. Tussen vreugde en verdriet ligt maar een ademtocht...... Maar toch. Ze worden nooit vergeten.
sterkte Yvon
22:24 30-09-2007
Linda Tollenaere
Het wordt helemaal stil vanbinnen als ik jouw verhaal lees. . . Ik heb Valarie natuurlijk niet gekend maar door jouw verhaal leerde ik vandaag je dochter kennen. Je doet het heel goed, mensen die vinden dat jij Valarie moet vergeten hebben het verkeerd voor, je eigen kind kan en mag je niet vergeten, die herrinneringen moet je blijven koesteren. Een moeder-kind band is onverbreekbaar!! Ik wens je nog een heel lang, inspirerend en gelukkig leven met je man en 3 dochters en succes in alles wat je doet!!!!!!! groetjes Linda (de bloemenschilderes van de tentoonstelling in Zomergem)
21:25 23-08-2007
Janny
Carine, als geen ander begrijp ik jouw verhaal. Vooral wanneer mensen die je heel na staan, zeggen: je moet dit nu maar snel vergeten......, want ook ik ben een moeder van een overleden kind, een zoon. Ook wij hebben 3 zoons en niet 2. Onze zoon is op 2-jarige leeftijd ook onverwacht, na één dag ziekzijn overleden. Tot op heden weten wij niet wat hij had. Dit alles is inmiddels bijna 34 jaar geleden....maar ik mis hem nog steeds. Maar lieve Carine neem wel van mij aan, dat je moet genieten van wat je nu nog hebt! Jou kinderen hebben daar "recht"op. En natuurlijk zal de pijn wat minder worden, maar overgaan doet het NOOIT !. Wens je veel sterkte bij het één en ander. groet, Janny
14:23 10-06-2007
Bart Vandepitte
Hallo,

vandaag eindelijk de tijd gevonden om je internetsite te bekijken.

Ben onder de indruk van hetgeen ik gelezen heb. Wens je en je gezin veel sterkte.

Bart
11:27 25-05-2007
lisa
Veel sterkte met het verlies van je dochter
21:55 30-04-2007
saca
ik heb je dagboek gelezen, en ik vind het goed als je het kunt afschrijven van je .
het heeft me echt aangegrepen.
veel sterkte
saca
06:55 28-04-2007
yvon
1992 was voor mij ook een jaar vol herinneringen. In 1985 verongelkte mijn man en in 1992 dacht ik het geluk te hebben weer gevonden en ben in dat jaar getrouwd. Helaas nog geen tien maanden later overleed ook mijn 2e man. Dus als ik het jaar 1992 zie staan begint de hele film weer te draain. Toch goed dat ik je veerhaar heb gelezen. Er spreekt zoveel liefde uit. Schrijven lucht zo op, geeft zoveel ruimte aan je gevoel, verdriet en verwerking. Een mooi verhaal!!!!
21:43 27-04-2007
Carine
Dag iedereen... ik ben de mama van Valarie.... als ik zo die reacties lees...het doet me goed,het doet me deugd. Bedankt iedereen!... Ik hoop dat ik met dit dagboek de mensen een beetje kan troosten....en kan helpen in het verwerken van 'hun' verdriet. ... Jullie zijn altijd welkom..... [email protected]
21:19 27-04-2007
Lia
Lieve Carine,
Je verhaal heeft me erg aangegrepen.
Mijn zoon is overleden in 1994, hij was 27 jaar.
Ik herken heel veel in je verhaal, ook dat je moet vergeten en dat het al zo lang geleden is.
Ik ga vaak neer het graf van Henk, ik vind daar rust, maar mijn zus vind dat ik hem niet los kan laten en er daarom nooit overheen zal komen.
Maar we willen onze geliefde doden toch niet vergeten?
Het verdriet hoort bij ons, al wordt het met de jaren wel zachter en milder.
Af en toe vliegt het me nog aan, het heimwee is dan erg groot.
Ik wens je heel veel sterkte en liefde toe van mensen, bij wie je altijd uit mag huilen.
Liefs Lia
18:30 27-04-2007
Martine
Hallo Carine
Wat toevallig, ik woon ook in Roeselare, maar ben anders gewoon heel toevallig hier verzeild geraakt !
Jouw verhaal maakt me immens stil, ontmoedigd door jouw verlies !
Het is prachtig dat je het op deze manier kon verwoorden en verwerken !
Maar hoe gaat het nu met je ?
Jouw verhaal stopt ineens !
Geen zin om nog af en toe es iets neer te pennen, zelfs nu nog ?
Men mag weten dat je haar nog niet vergeten bent !
Veel sterkte nog gewenst, ik weet dat je dat nu nog kan gebruiken !
http://www.samdemeyere.be
09:18 21-04-2007
susan
wat een indrukwekkend verhaal ik kan me je verdriet zo goed voorstellen heel veel sterkte susan
Berichten: 16 t/m 30 van de 44.
Aantal pagina's: 3
Nieuwer1 [2] 3Ouder